Podniosłam głowę, aby upewnić się, gdzie jestem. Kiedy obejrzałam okolicę, stwierdziłam, że znajduję się niedaleko klifu , z którego skoczyłam. A dokładnie pod nim. Coś się nie zgadzało. Jak mogłam się tu znaleźć? Dopadło mnie nieprzyjemne i obce uczucie wewnątrz mnie, które podpowiadało, że wydarzyło się coś istotnego w moim życiu. Gdy stanęłam na nogi, obróciłam się i ujrzałam jaskinie, a w niej otwór. Jaskinia była tajemnicza i mroczna. Nie wiedziałam co się w niej znajduje, a jednak coś mnie do niej ciągnęło. Chciałam poznać tajemnice, które w sobie kryje.
Byłam coraz bliżej wejścia , gdy nagle się zawahałam. Bałam się. Myślałam o tym, co może się w niej znajdować. Po krótkich rozmyślaniach postanowiłam do niej zajrzeć. Całą jaskinie ogarniała ciemność i cisza. Strach panował nade mną. Jedyne co widziałam w tej nicości to małe punkciki, od których bił pomarańczowożółty blask.
Podniosłam jeden z nich. Z łatwością domyśliłam się, że jest to bursztyn. Rozejrzałam się po jaskini i zobaczyłam, że jest ich więcej.
Pierwszy odruchem było postanowienie o pozbieraniu ich. Nagle przez głowę przeleciała mi pewna myśl. „Czemu te bursztyny są tak porozrzucane po całej jaskini?”
Kiedy wzięłam do ręki dwa bursztyny i kiedy przez przypadek je ze sobą złączyłam, na końcu jaskini zobaczyłam jakiś blask. Szybko pobiegłam do tego tajemniczego miejsca . Co to dziwne światło może oznaczać - pomyślałam. Stanęłam dokładnie w tym miejscu gdzie emanował blask, ale nic nie ujrzałam. Byłam bardzo zawiedziona. Spróbowałam jeszcze raz złączyć kamienie. Blask znów się pojawił. „To zdumiewające” - wykrzyknęłam. Jednego nie rozumiałam, czemu ten blask trwał tylko chwilę?
Wpadłam wtedy na pomysł, który mógł wydawać się szalony. No ale ja wtedy nie myślałam racjonalnie. Postanowiłam...pozbierać wszystkie odłamki i połączyć je razem. Co mogło się stać po ich złączeniu? Tego wtedy nie wiedziałam. Postawiłam sobie za cel pozbieranie bursztynów i chciałam go zrealizować. Nie wiem czemu to było dla mnie takie ważne.
Upadłam na kolana. Zagarniałam rękoma odłamki bursztynów na jedną stertę. Po przybliżeniu się do siebie kilku odłamków, automatycznie łączyły się w całość. Po godzinie zbierania bursztynów, kamyki połączone były w bryłę, na kształt kuli. To było niesamowite. Nie miałam pojęcia, jak to się mogło stać. Jednak wtedy nie myślałam nad pięknem bursztynowej figury, chciałam jedynie dalej zbierać kamienie.
Po pewnym czasie zebrałam już wszystkie możliwe kamienie, które znajdowały się w grocie. Jednak brakowało paru kawałków. Wszystkie kamienie, oprócz brakujących złączyłam ze sobą. Powstała jedna, wielka, bursztynowa kula. Widok był zdumiewający. Nagle ujrzałam błysk , a potem przede mną stanęła postać z moich snów. Jak to możliwe? - szepnęłam. Tajemniczy chłopak był jakiś rok starszy ode mnie. Miał czarne włosy i ciemne oczy. Ciało szczupłe, lecz wysportowane. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Kiedy ocknęłam się ze swoich myśli zorientowałam się, że chłopak patrzy prosto na mnie. Jego wyraz twarzy wyrażał smutek. Spojrzał na mnie i wyszeptał ledwo słyszalnym głosem " Pomóż mi" i zniknął. Tak po prostu odszedł. Czułam smutek i rozczarowanie oraz pustkę. Ruszyłam wolnym krokiem, zatopiona w myślach o całym wydarzeniu i wyszłam z groty. Usiadłam na plaży, trzymając nogi w wodzie. Rozmyślałam nad tym, jak mam pomóc temu chłopakowi i jak wydostać się z tego miejsca. Brakowało mi Davida. Nie wiedziałam co on teraz czuje. Rozczarowanie, ból, czy może smutek po mojej ucieczce?
Ciąg dalszy nastąpi...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz